ένθεν

(AM ἔνθεν)

επίρρ. (δεικτ.)

1. (για τόπο) από εκεί, απ' αυτό το μέρος («τοὺς δ' ἔνθεν ἀναστήσας ἄγεν ἥρως», Ομ. Ιλ.)

2. φρ. α) «ἔνθεν καὶ ἔνθεν» — απ^’ εδώ κι απ' εκεί («ἔνθεν και ἔνθεν ἐπορεύοντο οί ὁπλοφόροι», Ξεν.)

β) «ἔνθεν κἀκεῑθεν» — απ' εδώ και απ' εκεί

μσν.

1. εδώ, ενταύθα, στην επίγεια ζωή («κλαύσωμεν οὖν ὀλίγον ἔνθεν, ἵνα μὴ κλαύσωμεν ἐκεῑθεν αἰωνίως βασανιζόμενοι», Εφραίμ. Σύρ.)

αρχ.

1. (δεικτ.) (για χρόνο) έπειτα, μετά («τὰ δ' ἔνθεν οὔτ' εἶδον οὔτ' ἐννέπω», Αισχ.)

2. (δεικτ.) από εκείνο το σημείο («φαῑνε δ' ἀοιδήν, ἔνθεν ἑλών», Ομ. Οδ.)

3. (αναφ.) (για τόπο) απ' όπου, απ' εκεί που («ἕζετο δ' ἐν κλισμῷ πολυδαιδάλῳ, ἔνθεν ἀνέστη», Ομ. Ιλ.)

4. στον τόπο όπου («ἄξουσιν ἔνθεν ἕξουσι τά ἐπιτήδεια», Ξεν.)

5. (για αιτία, αφορμή) απ' όπου («Ἄρει δ' ἔθυον, ἔνθεν ἔστ' ἐπώνυμος πέτρα πάγος τ' Ἄρειος», Αισχ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < εν- + επίθημα -θεν, που δήλωνε απομάκρυνση (πρβλ. εκεί-θεν, πόθεν)].